Prolog

Hej! Jest to opowiadanie o niezwykłej krainie. Od razu mówię że to nie jest żadne fanfiction ani nic z tych. Sama wymyśliłam krainę Alkeję, historię... Nie wiem czy wam się spodoba ale zapraszam.

Lawenda

   Bez wahania nacisnęłam klamkę ciemnozielonych drzwi, chociaż powinnam trochę bardziej przygotować się do rozmowy z przyjaciółkami, przez całą drogę nie wymyśliłam jak im to powiedzieć. Przecież skazałam ich dzieci na wojnę.

   Znalazłam się w przytulnym salonie z żółtymi ścianami. Na wytartej kanapie siedziała Samantcha, była w ciąży ale nawet teraz wyglądała pięknie. Długie, złote loki opadały jej na plecy, a niektóre na opaloną twarz, zielone oczy zatrzymały się na mnie. Obok, na fotelu siedziała Lucy, ona też była śliczna. Biała jak śnieg twarz, pełne, czerwone usta, kruczo czarne włosy zaplecione w długi warkocz i błękitne oczy. W rękach trzymała niemowlaka z kępką ciemnych włosów. Drzemało smacznie z zaciśniętą, pulchną piąstką  przy usteczkach. Od zawsze zazdrościłam przyjaciółkom urody, nigdy nie podobały mi się moje rude włosy i zwyczajne, piwne oczy.

-Bliźniaki?- zapytała natychmiast Lucy odrywając oczy od synka.

   Zdobyłam się tylko na pokręcenie głową. Nie miałam odwagi nic powiedzieć kiedy widziałam jak Lucy bardzo zależy na swoim synku.

-Jedno?- odezwała się Sam.

   Znowu tylko pokręciłam głową.

-Wcale?

-To trojaczki- wykrztusiłam kiedy głośno przełknęłam ślinę.

   Na chwilę zapanowała cisza, wszystkie utkwiliśmy wzrok w podłodze. Milczenie stawało się czymś strasznym, przez tą ciszę myśli zaczęły buzować w mojej głowie. Wyobraziłam sobie jak z przejścia nagle wychodzi Bertus niosący ciało piątki nastolatków. Zaraz przed oczami stanęła mi wizja pięciu postaci które nagle ze wszystkich stron ogarnęły pędy bluszczu, ogień i lód, a wszystko obserwuje wysoka kobieta śmiejąc się z tego widoku. Następnie rękę którą rozcina diamentowy nóż, tą samą kobietę pijącą eliksir. Zacisnęłam mocno dłonie na spódnicy, próbując za wszelką cenę pozbyć się tych wizji.

-Przepraszam- powiedziałam w końcu wciąż ze spuszczoną głową.- Nie chciałam żeby przeze mnie musiały walczyć.

-Lawendo, przecież to nam daje wszystkie pięć mocy- odezwała się Samantcha- Wiesz że mogą ją pokonać.

-Ale mogą też umrzeć- dodałam cicho i spojrzałam jej w oczy.

-Muszą wykorzystać dobrze moce, wtedy nic się im nie stanie- powiedziała.

-Skąd mamy wiedzieć co się może im stać? Mogą znowu zaufać złej osobie… tak jak my.

-Zrobią to co będą chcieli- odezwała się Lucy.- Albo będą chcieli żyć w spokoju albo będą chcieli uratować Alkeję. Rozumiecie? Nie chcę żeby Mark walczył, ale na pewno zrobi to co słuszne. A to że będą razem mieli wszystkie pięć mocy to im tylko pomoże.

   Nigdy bym się nie spodziewała żeby Lucy kiedykolwiek coś takiego powiedziała. Zazwyczaj była skromna, pamiętała jak po raz pierwszy zobaczyła jak skaleczyłam się w palec na widok krwi zemdlała. A teraz prosto z mostu mówi że jest w stanie pozwolić własnemu synowi walczyć.

   Zamrugałam kilka razy jakbym chciała się przekonać czy naprawdę to powiedziała.

-Przecież nie będą walczyć teraz, zrobię wszystko aby byli przygotowani, żeby przeżyli i żeby ją pokonali- dodała jeszcze Lucy.

   Nadal nie mogłam uwierzyć że te słowa wypadły jej z ust. Znowu zapanowała cisza tym razem to my wpatrywaliśmy się w Lucy.

-Mówisz poważnie?- zdziwiłam się.

-Dlaczego nie? Chcę żeby Alkeja była wolna, a tylko nasze dzieci mogą to zapewnić, ich moce- ciągnęła dalej.- Nie chcę żeby walczyły bo wiem z czym to się wiąże. Wiem, że zrobią to co słuszne- pogładziła delikatnie dłonią blade czółko Marka a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

   Nie mogłam uwierzyć że ten niemowlak kiedyś będzie musiał wziąć udział w okropnej wojnie, tak samo jak moje dzieci, że zginął. Pierwszy raz mogłam powiedzieć że Lucy jest bardziej odważna ode mnie. Nie dałam rady powiedzieć tego co teraz od niej usłyszałam.

-Musicie mi obiecać że zrobicie wszystko żeby odkryły moce i umiały je użyć- rozkazała Samantcha- Chcę żeby byli gotowi kiedy przyjdzie czas zmierzyć się z nią. Obiecujecie?

   Wyobraziłam sobie trójkę nastolatków. Wokół nich unosiły się wielkie płomienie ognia, fale morskie i tornado, kierowały się przeciwko tej samej kobiecie. Ale czy dam rade nauczyć ich takiej mocy? Ja opanowałam to w kilka miesięcy to dlaczego oni nie mogli ich użyć w kilka lat?

-Obiecuje- powiedziałam lekko uśmiechając się.

-Obiecuje- usłyszałam głos Lucy.