Rozdział II

Elizabeth

   Siedziałam na trawie oparta o grzbiet Borysa. Obok mnie siedział blond włosy chłopak- John Waller, nad brzegiem basenu leżał Ben rysując coś po tafli wody. Minęło już dwa tygodnie wakacji a ten dzień zaliczaliśmy do jednych z najbardziej upalnych.

-Nudzi mi się- powtórzyłam po raz kolejny.

   John z podniósł głowę popatrzył na mnie swoimi miodowymi oczami i powtórzył za mną.

-Mi też się nudzi…

-Mi też…- mruknął Ben.

-Zaprosić Rose?- zapytałam, dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam.

-Przecież jest na tym obozie, jak to było ,,Heros”, czy coś…- wytłumaczył Ben.

-Nie ,,Heros” tylko ,,Glawiator”- poprawiłam go.

-Na jedno wychodzi… i tak jej nie ma.

-No to chyba została nam tylko wasza siostra- zażartował John.

-To może popływamy?- zaproponowałam.

-Nie chce mi się…- mruknął Ben.

-A co tobie się chce? Przecież lubisz pływać- warknęłam.

-Ale w taki upalny dzień mi się nie chce.

-A myślisz że woda jest gorąca?

-Pewnie tak.

-Ale z nich śmierdzące lenie. Prawda Borys?- zwróciłam się do psa drapiąc go po brązowej plamie nad uchem.

-Przez ten upal zwariowałaś że gadasz do psa- odezwał się John.

-Chyba przez to że gadam do ciebie.

-Nie denerwuj mnie.

-Lizzy!- krzyknął nasz ojciec wybiegając za domu.- Macie godzinne na spakowanie się.

-Co?!- zakrztusiłam się własną śliną.- Ale gdzie?

-Zobaczycie. Za dwie godzinny mamy samolot.

-Sa-sa-sa-samolot?- wyjąkał Ben.

-Macie się spakować, no jazda.

   Pobiegłam za ojcem który wszedł do domu przez taras.

-Gdzie jedziemy?

-Teraz to nieważne, na pakujcie się- powtórzył po raz kolejny.

-A na ile jedziemy?

-Na tydzień- zniknął w drzwiach swoje sypialni.

   Nie wiem co on knuje ale przecież nie pojadę tam z niczym. Po drodze do sypialni wpadłam na Bena.

-O co mu chodzi?

-Nie wiem. Jedziemy gdzieś na tydzień tylko tyle wiem.

   Sama nie wiedział co spakować. Wyciągnęłam z szafy kilka bluzek, dwie pary szortów, kurtkę sportową, bluzę, adidasy, trampki, bieliznę. Co jeszcze? Popatrzyłam na zegarek. Czterdzieści minut. Szybko wzięłam pozostałe rzeczy z pokoju i pognałam do łazienki po kosmetyczkę. Tam natknęłam się na Naomi. Ona też pakowała swoje rzeczy ale nie odzywała się do mnie ani słowem. Kilka razy przejrzałam rzeczy w walizce, cały czas wydawało mi się że czegoś zapomniałam… Borys! Jak mogłam o nim zapomnieć?

   Złapałam za rączkę walizki i szybko zbiegłam po schodach. Nie musiałam się pytać taty czy bierzemy Borysa, właśnie wyciągał z garażu jego klatkę.

-Gdzie jedziemy?- zapytałam po raz kolejny.

-Zobaczycie- powiedział i schował moją walizkę do bagażnika.

-No tato!- krzyknęłam tupiąc nogą.

-I tak wam nie powiem- odpowiedział spokojnie podnosząc klatkę.

   Usiadłam na przednim siedzeniu zakładając ręce na piersiach.

-Z przodu siedzi Naomi- powiedział mi.

-Dlaczego?

-Bo nie chce słyszeć przez całą drogę jej jęków że musi siedzieć obok Borysa- odpowiedział za niego Ben ciągnący za sobą walizkę.- Co z Bertą?

-Weź ją. Ale szybko- pośpieszył go.

   Ben wepchnął walizkę do bagażnika i pognał do swojego pokoju. W tym czasie ja zawołam Borysa który usiadł z tyłu przy oknie. Zaraz przyszła Naomi z nachmurzoną miną, też miała walizkę położyła ją obok samochodu i z obrzydzeniem popatrzyła na Borysa. Jakim cudem powstrzymałam się od uwagi na temat jej miny? Sama nie wiem. Ale zaraz… przecież Naomi jest dokładnym przeciwieństwem mnie i Bena. Skoro nam ojciec nie zaufał to na pewno jej tak. Na pewno wie wszystko o tych wakacjach.

   Usiadła z przodu nie odzywając się ani słowem z torebką na kolanach.

-Naomi wiesz gdzie jedziemy?- zapytałam jej.

   Odwróciła się do mnie i z nadzieją powiedziała:

-To ty wiesz?

-To było pytanie do ciebie a nie do mnie- westchnęłam i opadłam na oparcie fotela głaskając Borysa który położył swój pyska na moich kolanach.

   Zaraz przyszedł Ben trzymając wielkie akwarium z ropuchą którą wziął na ręce zapewne tylko po to by straszyć Naomi.

-Wszyscy są- mruknął pod nosem tato chowając resztę rzeczy to bagażnika.

-No powiedz w końcu gdzie jedziemy- prosił Ben.

-Na lotnisko- powiedział krótko siadając za kierownicę- Pasy.

   Wymamrotałam pod nosem przekleństwo, całe szczęście tylko Ben to słyszał i zapięłam pasy.

-A z lotniska gdzie?- zapytała Naomi.

-Nie mówcie do mnie bo nie chce wypadku- powiedział naciskając pedał gazu.

   Wyjechaliśmy z domu i zgodnie z tym co powiedział tato kierowaliśmy się na lotnisko. Nie posłuchaliśmy jego prośby i cały czas pytaliśmy się gdzie jedziemy. Tylko Borys siedział cicho co jakiś czas drapiąc łapą w szybę.

-Chcę wiedzieć gdzie jedziemy- powiedziałam głośno.

-Ja tez chce wiedzieć dlaczego muszę cały czas latać do szkoły przez twoje wybryki-odpowiedział spokojnie nie spuszczając drogi z oczu.

   Założyłam ręce na piersiach i znów cicho przeklęłam. Tym razem usłyszeli to wszyscy.

-Lizzy!- krzyknął tato hamując gwałtownie przed światłami.

-No sorki- warknęłam i znowu założyłam ręce na piersiach.

   Nie odzywałam się już do końca myśląc o tym gdzie możemy jechać. Ale ja głupia! Przecież jest tysiąc miast i nawet nie mam pojęcia a wszystkich nie przenalizuje. Chyba że… Grecja. W tamtym roku prosiliśmy tatę żeby zabrał nas tam.

   Stanęliśmy na parkingu z którego już było widać wyjeżdzające z pasu startowego samoloty.

-Szybko- pośpieszył nas tato patrząc na zegarek.- Mamy dwadzieścia minut.

   Szybkim marszem ruszyliśmy w stronę lotniska. Dotarliśmy w samą porę kiedy tylko ostatni pasażerowie wchodzili do samolotu. Nasz ojciec wyciągnął z kieszeni cztery bilety, już wcześniej planował ten wyjazd. Borysa wpakowaliśmy do klatki, miał jechać w innym przedziale z Bertą.

   Samolot miał trzy rzędy a w każdym po trzy fotele. Tato usiadł jak najdalej nas zapewne po to by uniknąć kolejnych pytań. Nam kazał zająć trzy fotele obok siebie.

-Samolot Nowy York do Charlotte startuje- rozległ się głos stewardesy z głośników.- Proszę zapiąć pasy.

   A więc lecimy do jakiegoś Charlotte. Sprawdziłabym w telefonie gdzie jest to miasto gdyby nie to że tu nie można używać telefonu. Wysłałam znaczące spojrzenie do Bena. Naomi z nachmurzoną miną patrzyła przez okno samolotu gdzie teraz było widać miasto z klocków lego. Leciałam już kilka razy samolotem więc nie zachwycałam się za bardzo widokami. Przez cały czas rozmawiałem z Benem. Najwięcej o tym czy Charlotte nie jest w Grecji, też popierał wersję że właśnie tam jedziemy.

   Niebo za oknem było już całkiem ciemne a widoki przysłaniały ciemne chmury. Odrzuciłam nadzieję że lecimy do Grecji bo na pewno nie szybowaliśmy przez ten czas nad oceanem. Naomi już dawno drzemała z opartą głową o szybę przez co jej rude włosy przysłoniły to co się dzieje za oknem. Szybowaliśmy cały czas na południe przez co zdawało mi się że w końcu dolecimy na Antarktydę. W końcu ja też zaspałam.